26 września

Sobota, 25 września

18:00 –+ Katarzyna Wardzała (9 rocz)           – syn z rodziną

18:00- O Boże błogosław. dla rodziny Stefanowicz

Niedziela, 26 września- XXVI Niedziela Zwykła

8: 30 – O szczęśliwy przebieg operacji dla Janiny

                                                                 – przyjaciele z Grupy Różańcowej

10: 30- ++ Stanisława i Stanisław Bednarczyk            – brat 

12:30- ++ Zdzisław (3 rocz) i Jadwiga (1 rocz) Gąsior

19:00- Dziękczynno-błagalna dla Barbary i Romana Ciupińskich z okazji 50 rocz sakramentu małżeństwa

                                                                        – dzieci z rodzinami

Poniedziałek, 27 września- św. Wincentego a’Paulo

19:00- + Alina Cop zmarła w Polsce

19:00- O powrót do zdrowia oraz opiekę Matki Bożej dla Małgorzaty

Wtorek, 28 września- św. Wacława

19:00- + Zdzisław Mazur i zmarli bracia i rodzice

19:00-++Aniela i Alfons Kohnke 

Środa, 29 września- Świętych Archaniołów Michała, Gabriela i Rafała

19:00- ++ Michał i Aniela Cozac i zmarli z rodziny

19:00- ++ Helena i Ignacy Maciejowski

Czwartek, 30 września- św. Hieronima

19:00- O łaskę zdrowia i błogosławieństwo Boże dla Waldemara Kaczan i Stanisławy Leszczyńskiej

                                                                          – syn i córka

19:00- ++ Alicja Rudy i zmarli z rodziny

Piątek, 1 października- św Teresy od dzieciątka Jezus

9:00- ++ Za dusze czyśćcowe

19:00- O Boże błogosławieństwo i potrzebne łaski dla Sr. Teresy z okazji imienin

Sobota, 2 października- świętych Aniołów Stróżów

8:30- + Grażyna Lisińska

18:00 – + Bronisław Żuk (31rocz)          – córka z rodziną

18:00- + Emilia Wełna                             – córka z rodziną

Niedziela, 3 października XXVII Niedziela Zwykła

8: 30 – ++ Za zmarłych z rodziny Rudzińskich i Okrasińskich

10: 30- Za Radio Maryja, TV Trwam i za Ojczyznę

12:30- ++ Cecylia i Józef Żelazowski   – córka z rodziną

19:00- ++ Izabela Głód, Jerzy Ważydrąg i Kazimierz Seruś

      XXVI NIEDZIELA ZWYKŁA

Lb 11,25-29; Jk 5,1-6; Mk 9,38-43.45.47-48

Ref:  Nakazy Pana są radością serca.

O ludziach chciwych i bogatych, których utuczone żądzą serca doprowadziły do potępienia oraz mordu na sprawiedliwym, Jakub wypisuje złowieszcze wyroki. Uderza w indywidualne sumienie, a nie strzela z armat do Bastylii czy z Aurory na Pałac Zimowy. Chrześcijaństwo nigdy nie walczyło z systemami, ale ze zwyrodniałym sumieniem człowieka, nie z niewolnictwem, tylko ze zniewoleniami, ponieważ nie byłoby niewolnictwa, gdyby ludzie uwolnili się od własnych zniewoleń. Rewolucje są jedynie zamianą tyranów na gorszych niż poprzednicy. Nie da się zmienić rewolucyjnie społecznej niesprawiedliwości, ale można przekonać człowieka, by zrezygnował z wyuczonej niesprawiedliwości. Jezus odwodzi apostołów od sporu z egzorcystą i kieruje ich uwagę na ich własne ręce, oczy i nogi. Niech przyjrzą się sobie samym, zanim zaczną oceniać kogokolwiek! Trudniej zdyscyplinować swoje sumienie niż drugiego człowieka, bo każdy wstydzi się prawdy o sobie, jakby była kłamstwem. Słowo Boga to rozpalone do czerwoności ostrze, które kusi do straszenia innych i odpycha, gdy się ma zadać cios własnej pożądliwości, chciwości czy pysze, ukrytymi pod symbolami oka, ręki czy nogi. Są grzechy, z którymi zrośliśmy się jak z własnymi kończynami, bez których życie wydaje nam się okaleczone. Trzeba jednak zadać cios, jeśli chcemy nie tylko siebie uratować. Kto dziś wyobraża sobie życie bez nieuczciwości albo bez walki o własne racje, albo bez rozwiązłości? Kto potrafiłby odciąć się od korzyści finansowych, gdyby dowiedział się, że za nimi stoi ludzka krzywda, albo są efektem oszustwa? Kto dziś nie wykorzystałby okazji do cudzołóstwa i wycofał się z kuszącej propozycji? Tylko te słowa są prawdziwe, które irytują nasze sumienie, a tych Jezusowi nie brakowało. Tymczasem, kiedy słyszymy, że łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa, szukamy wybiegów i znajdujemy je dzięki pomocy znawców starożytnej architektury, którzy twierdzą, że jedna z bram Jerozolimy tak się właśnie nazywała. Nawet przez ciasną, ale bramę, można przecież jakoś się przecisnąć, ale jeśli chodziło Jezusowi o dziurkę od igły, to tego nie przyjmujemy do wiadomości i twierdzimy, że to zabieg literacki. Każda fortuna czyni człowieka odpowiedzialnym za tych, którzy cierpią niedostatek. Bo, jak powiedział Cantalamessa, nie o to chodzi, by nie być bogatym, lecz by nie próbować nie zauważać biednych. Nawet najmniejszy gest staje się niezapomnianym echem w niebie. Istnieją ludzie, którym wydaje się niemożliwe żyć bez kont w bankach, bo dzięki nim stoją pewnie na swych nogach na tarasach Hiltona.

Dziękujemy za regularne wspieranie naszej parafii. Można to czynić wrzucając donację do skrzynki w kościele, można przysyłać ofiary pocztą, można też złożyć donację on-line przez system diecezjalny www.catholicyyc.ca/donatetoparish.html

ZAPISY DO CHÓRKU “LAETARE”……..

Z ŻAŁOBNEJ KARTY

W sobotę, 25 września – o godzinie 14:00 ks. Biskup William T.McGrattan udzielił Sakramentu Bierzmowania 27 kandyda­tom z naszej parafii. Gratulujemy i życzymy wielu owoców duchowych !

BIERZMOWANI /CONFIRMANDI

BABISZ                                                                JAKUB

BARWACZ                                                          NATALIA

BUGALA                                                             OLIWIA

CICHOWLAS                                                      MATEUSZ

CUDAK                                                                NATHAN

GOCHNIA                                                           THOMAS

GODEK                                                                JACOB

GRODDE                                                             KAROL

JAWORSKI                                                          CHRISTOPHER

KACZAN                                                              EMILIA

KAMON                                                              BARTŁOMIEJ

KREIS                                                                   ZOFIA

KULIKOWSKI                                                      SAMANTHA

MAGAJ                                                               CONRAD

MAJCZAK                                                           JACOB

MIKA                                                                   OLIVIA

NOGA                                                                 THOMAS

OLKOWSKI                                                         ERIK

PIECZARA                                                           NICHOLAS

STEPNIAK                                                           DAMIAN

SYSKA                                                                 WILLIAM

SZCZEPAŃSKI                                                     JOANNA

SZOT                                                                   AMANDA

SZWAJA                                                              JULIA

ZYSK                                                                    MARCIN

MISZKIEWICZ                                                 ANTONI

MISZKIEWICZ                                                  PIOTR

DZIĘKUJEMY !

Z powodu częstych wyjazdów do Polski związanych z sytuacją rodzinną, wycofuje się z pracy z Chórem Parafialnym nasza Dyrygentka, Irena Miazga. Członkowie chóru chcieli podziękować jej za 10 lat pracy wolontaryjnej i zorganizowali małe spotkanie wspólnotowe. Pani Irena wycofuje się też z prac Rady Parafialnej. Natomiast inni członkowie Rady proszeni są o dalsze pełnienie obowiązków. Minione półtora roku było jak gdyby czasem „zamrożonym”, więc i kadencja obecnej rady uległa „zamrożeniu”.

MSZA ŚW. W PYTANIACH I ODPOWIEDZIACH

8. Dlaczego udzielanie sakramentów ma miejsce podczas Eucharystii?

Praktyka ta wypływa z faktu, że Eucharystia jest wszystkim, jest źródłem wszystkich sakramentów, jest „sakramentem sakramentów”, działa w niej Chrystus Zmartwychwstały. Merytorycznie to piękna zasada. Jednak wydaje się, że w praktyce Eucharystia może schodzić na dalszy plan. Staje się okazją świętowania, zawierania sakramentu małżeństwa, wystawnego pogrzebu czy państwowego jubileuszu. Zawsze zastanawiał mnie fakt opuszczania przez katechumenów Mszy świętej po Liturgii słowa. Okazuje się, że nie była to konsekwencja disciplina arcani (zasada zachowania tajemnicy), ale właśnie troska o świętość Eucharystii.

9. Dlaczego formuły, poprzez które zgromadzeni na Eucharystii wyrażają swój współudział, są tak trudne,

np. „Bogu niech będą dzięki” po czytaniach,.Alleluja”,

„Hosanna na wysokości”?

Aklamacja „Bogu niech będą dzięki” jest tłumaczeniem łacińskiego Deo gratias. Formuły tej używano dosyć wcześnie, szczególnie w Afryce. Męczennicy sycylijscy odpowiadali Deo gratias prokonsulowi skazującemu ich na śmierć. Deo gratias znajduje się także w opisie męczeństwa św. Perpetuy i w Aktach świętego Cypriana. Chrześcijanie w Afryce używali tej aklamacji jako pozdrowienia, mogła też stanowić imię własne. Z Afryki Deo gratias przedostało się do liturgii mozarabskiej, następnie ambrozjańskiej i rzymskiej. Formuła ta jest wyrazem podstawowej postawy chrześcijan wobec Boga. W liturgii pojawia się szczególnie we Mszy świętej, po czytaniu Pisma świętego i jest, zdaniem Jungmanna, nie tyle podziękowaniem, ile formą potwierdzenia: zrozumieliśmy, przyjmujemy słowo Boże zawarte w przeczytanym fragmencie. Formuła odnosi się nie tyle do bezpośredniego opisu np. zabójstwa, wojen itp., ile do słowa Bożego, to znaczy tego, co Pan chce powiedzieć poprzez dany opis. Alleluja – słowo w formie rozkazującej pochodzi od hebrajskiego Hallelu-Jah, które dosłownie znaczy „chwalcie Jahwe”. Septuaginta oddała to wyrażenie przez: alleluja. Spotyka się także pisownię: hallelujah, halleluia. Stosowano je podczas obrzędów przy Arce jako wyraz radości z obecności Boga, której Arka była znakiem, a także w liturgii synagogalnej.   „Alleluja”, podobnie jak ,Amen” należało do podstawowych formuł modlitwy Izraela. Obie stały się korzeniami chrześcijańskiej modlitwy. Chrześcijaństwo przejęło tę aklamację do Mszy świętej oraz Liturgii Godzin. W Piśmie świętym w Ap 19,1 -7 występuje jako aklamacja zwycięstwa, śpiew towarzyszący zaślubinom Baranka. Podobnie jak u żydów i w chrześcijaństwie ,Alleluja” było wewnętrznie związane z Paschą. .Alleluja” jest śpiewem radości ludzi odkupionych, pieśnią zwycięstwa, nadaje podstawową tonację liturgii. W Eucharystii swoje klasyczne miejsce znalazło po czytaniu lekcji przed Ewangelią (jedynie w liturgii mozarabskiej pojawia się po Ewangelii) w połączeniu z psalmem, który jednak z upływem czasu zredukowano do jednego wiersza. Obecnie Alleluja” śpiewa się przez cały rok poza Wielkim Postem, także we Mszach za zmarłych. Jest aklamacją liturgiczną o charakterze responsoryjnym, wykonywaną przez psałterzystę (kantora) i scholę, względnie zgromadzenie liturgiczne czy to w formie psalmu allelujatycznego, czyli takiego, którego odpowiedź stanowi właśnie .Alleluja”. Jest śpiewem towarzyszącym procesji z Ewangelistarzem, pełni funkcję powitania Chrystusa, stąd związek z Ewangelią nie ulega wątpliwości. Gdy się nie śpiewa, Alleluja”, można je opuścić. Niemniej jednak należy powiedzieć, że śpiew należy w jakiejś mierze do jego istoty. „Alleluja” występuje także jako zakończenie w: pieśni na Wejście, Przygotowanie darów, Komunię, w antyfonach w Liturgii Godzin. W okresie paschalnym podwójne .Alleluja” towarzyszy formule „Idźcie, ofiara spełniona”. Warto wspomnieć, że z liturgii przejmowano ,Alleluja” do modlitw prywatnych. Rolnicy nucili alleluja, idąc za pługiem -jak wspomina Św. Hieronim. W życiu prywatnym stanowiło ono rodzaj aktu strzelistego o radosnym charakterze. „Hosanna na wysokości” – ta formuła liturgiczna przejęta jest z liturgii żydowskiej, która znała nawet specjalny Dzień Hosanna. Wyrażenie hosanna składa się z trybu rozkazującego imperatiwu czasownika zbawiać, zachować oraz partykuły upraszającej „na” – proszę cię, dosłownie znaczy „pomóż, więc”. Liturgia ewangelicka posługuje się wyrażeniem hebrajskim – Hosianna. Wyrażenie to znajduje się w Ps 118,25,2 Sm 14,4; 2 Kri 6,26 jako wołanie o pomoc skierowane do Boga Jahwe, używane także jako zawołanie w różnych potrzebach. Znalazło swoje trwałe miejsce w liturgii synagogalnej w święcie Paschy i Namiotów z siódmym dniem zwanym Dniem Wielkiego Hosanna – Psalm Hallelu (118) był śpiewany przy wejściu pielgrzymów do Świątyni. W liturgii chrześcijańskiej „Hosanna” zmieniło znaczenie z prośby na zawołanie czci, szacunku, uwielbienia radości, zwycięstwa: Hosanna Synowi Dawidowemu – śpiewane po Komunii (lub po Agapie), w nawiązaniu do Mt 21,9 w związku z wjazdem Chrystusa do Jerozolimy. Natomiast wczesnochrześcijańskie pismo znane jako Konstytucje apostolskie (8,13) jest pierwszym świadkiem łączenia „Hosanna” z „Błogosławiony, który idzie w Imię Pańskie”. W liturgii zachodniej połączenie to potwierdzone jest od VI wieku – na początku Modlitwy Eucharystycznej, podczas gdy w liturgiach wschodnich – od VIII wieku. Wykonywane razem z Sanctus (Święty) wskazuje na Boga, który zbawia – „Jahwe zbawia”, na Boga mieszkającego na wysokościach.