Numer. 134 (4) 3 maja 2015
GŁOS MŁODZIEŻY
Litania Loretańska
- Paweł Cembrowicz
W maju, śpiewając Litanię Loretańską do Matki Bożej, rozważamy tytuły, jakimi chrześcijanie na przestrzeni wieków obdarzyli Tę, która jest Matką Pana i naszą Matką. Nazwa tej litanii do Matki Bożej wywodzi się od niewielkiego miasteczka Loreto, znajdującego się w środkowych Włoszech, oddalonego kilkanaście kilometrów od wybrzeża Adriatyku, położonego na wzgórzu o wysokości 127 m n.p.m. Miasto zostało założone około 1100 roku w miejscu, które było porośnięte wawrzynowym gajem. Loreto jednak słynie przede wszystkich z Sanktuarium Maryjnego, którego początki sięgają 1249 roku. W 1291 roku do Loreto został sprowadzony z Nazaretu Święty Dom przez rodzinę De Angelis, rządców Epiru. Zachowany dokument z września 1294 roku podaje, że Nicefor de Angelis, władca Epiru, dał w posagu swojej córce Ithamar, wychodzącej za mąż za Filipa z Taranto, syna Karola II, króla Neapolu, oprócz wielu różnorodnych dóbr także „święte kamienie wyniesione z Domu naszej Pani, Dziewicy, Matki Bożej”. Od tego czasu Loreto to przede wszystkim Sanktuarium Domku Nazaretańskiego.
Święty Domek Matki Bożej, został umieszczony w przepięknej bazylice, zbudowanej na planie krzyża łacińskiego w stylu późnogotyckim w 1469 roku. Składa się on z trzech ścian. Ścianę wschodnią, zastąpioną obecnie ołtarzem, stanowiła skała z grotą, która znajduje się w Nazarecie. Wewnątrz Świętego Domku nad ołtarzem została umieszczona figura Matki Bożej Loretańskiej, przedstawiająca Maryję z Dzieciątkiem na lewej ręce. Figura ta została przyozdobiona koronami na polecenie papieża Piusa XI. Wśród wielu kaplic znajdujących się w bazylice warto wspomnieć Kaplicę Polską, ozdobioną freskami w latach 1920-1946, przedstawiającymi dwa wydarzenia z historii Polski: Zwycięstwo Jana III Sobieskiego pod Wiedniem i Cud nad Wisłą.
Modląc się Litanią Loretańską warto widzieć miejsce, z którym wiąże się powstanie tej modlitwy i pamiętać o tym szczególnym miejscu na mapie Sanktuariów Maryjnych całego świata, które uczy cichego życia rodzinnego na wzór Jezusa, Maryi i Józefa oraz wielkodusznego i radosnego podejmowania planu Bożej miłości. Święty Domek Matki Bożej w Loreto przypomina postawę pełną miłości wobec Boga i Jego zbawczych planów. Korzystając z bogactwa tej modlitwy szczególnie w maju każdego roku rozważamy udział w Dziele Odkupienia i znaczenie w życiu Kościoła Niewiasty z Nazaretu – najpiękniejszego moralnie Człowieka.
Kim jest ministrant?
Piotr Blachowski
Służba ministrancka, to powołanie przy ołtarzu Chrystusa, nie każdy jest do tej służby wezwany i nie każdy to wezwanie przyjmuje. Przeżywając liturgie sakramentalną, jako ministrant uczy się przeżywać całe swoje życie jako służbę dla Boga i uświęcenie siebie jako chrześcijanina i zawsze, niezależnie od miejsca i środowiska w którym się znajduje, nie przestaje być ministrantem. W życiu codziennym ministrant powinien postępować według reguł, które zostały nazwane „Zasadami Ministranta”. Ministranckie pozdrowienie „Króluj nam Chryste”, to pragnienie i dbałość, by Chrystus królował w jego sercu „Zawsze i wszędzie”.
Zasady Ministranta:
- Jest Dzieckiem Bożym i stara się czynić dobro, a unikać grzechu
- Jak Święty Dominik Savio kocha Chrystusa, dlatego jak najczęściej łączy się z Nim poprzez Eucharystię
- Chlubi się krzyżem Pana naszego Jezusa Chrystusa
- Naśladuje Chrystusa, który stał się dla nas posłuszny aż do śmierci
- Wypełnia nakazy Chrystusa: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali”
- Służąc Bogu przyczynia się do tego, aby liturgia była piękna
- Podczas służby przy ołtarzu zachowuje postawę modlitwy i skupienia
- Kocha Matkę Bożą i z Jej pomocą głosi Królestwo Boże
- Mając czyste serce promieniuje Bożą radością i jest przykładem dla swoich kolegów
- Z miłości ku Bogu i ku bliźnim stara się unikać alkoholu i tytoniu
Poza zasadami, wg których powinien się stosować w całym swoim życiu, ministrant – i nie tylko, również cała służba liturgiczna – odmawia przed i po Mszy Św. modlitwę.
Modlitwa przed Mszą św.
Oto za chwilę przystąpię do ołtarza Bożego, do Boga, który rozwesela młodość moją, do świętej przystępuję służby, chcę ją dobrze pełnić. Proszę Cię, Panie Jezu, o łaskę skupienia, by myśli moje były przy Tobie, by oczy moje były zwrócone na ołtarz, a serce oddane tylko Tobie. Amen.
Modlitwa po Mszy św.
Boże, którego dobroć powołała mnie do Twojej służby, spraw abym uświęcony uczestnictwem w Twych Tajemnicach, przez dzień dzisiejszy i całe me życie szedł tylko drogą zbawienia. Przez Chrystusa, Pana Naszego. Amen.
MINISTRANT – znaczenie słowa
„Ministrare” znaczy „służyć”. Służymy Bogu, kiedy przyczyniamy się do tego, aby liturgia była piękna. Słowo „ministrant” wskazuje szczególnie na służbę we Mszy świętej.
- Ministrant jest pomocnikiem przy sprawowaniu Mszy św. i podczas innych nabożeństw liturgicznych. Ministrant usługuje księdzu, gdy przygotowywany jest ołtarz i dary ofiarne potrzebne do ofiary Mszy św. Pomaga również po zakończeniu Mszy św.
- Ministrant jest tym, który niesie znaki. Ministrant niesie pewne określone przedmioty, które dla liturgii mają szczególnie ważne znaczenie. One mają ludziom wierzącym coś przedstawiać i wskazać na inną rzeczywistość.
- Ministrant powinien sam być znakiem. Ministrant przez służenie wskazuje, że każde nabożeństwo liturgiczne sprawowane w kościele, jest nie tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych. Ministrant przez swoje służenie pokazuje, że „uczestniczyć w liturgii” nie znaczy tak jak w kinie albo przed telewizorem tylko słuchać czy oglądać. „Uczestniczyć w liturgii” to znaczy także współdziałać i współtworzyć ją, czynnie się w niej angażując.
